Joy – veertig dagen lang!

Joy - veertig dagen lang!

Morgen begint de veertigdagentijd. Bezinning, verdieping, stilstaan, dat soort serieuze dingen. Maar niet voor mij. Ik houd van een ritme in een jaar, een structuur, een cyclus. En naast de vier seizoenen is het christelijke jaar dan een mooie invulling. Maar wel op mijn manier. Veertig dagen lang maak ik elke dag een foto. En niet zomaar, maar gebaseerd op mijn thema voor 2014: JOY. Om te ontdekken waar dat voor mij in zit, waar ik van geniet, blij van word, wat me inspireert en dansjes laat maken. En wie weet een puzzelstukje laat vinden op mijn ontdekkingstocht. Kortom, een projectje van mij voor mij. Elke week een post met de foto’s van die week. En als jij wilt meegenieten ben je van harte welkom. En als je wordt geïnspireerd voor je eigen ‘van mij voor mij projectje’ voor de komende veertig dagen, nog beter. ENJOY!

Vrijheidsdans

Image

‘Not all of those who wander are lost.‘ – J.R.R. Tolkien

Ik heb geen tijd om om me heen te kijken. Om me af te vragen hoe verder. Om op te merken waar de anderen zijn. Ik kan alleen voor me kijken. Mijn voeten optillen voor de volgende boomwortel. Oppassen dat ik niet uitglijd in de modder. Controle houden naar beneden, ontspannen omhoog. Ik ben helemaal aanwezig en er tegelijkertijd niet bij. Concentratie en ontspanning tegelijkertijd. Vraag me waarom ik wil lopen op smalle paadjes over heuvels en bergen. Vrijheid.

Het hele burn-out proces waarin ik terecht ben gekomen is niet zo makkelijk als het lijkt. Ik had verwacht dat het als volgt zou gaan: uitrusten, langzaam meer energie krijgen, een beetje praten met mensen, langzaam puzzelstukjes vinden over hoe het zo gekomen is en vervolgens wordt een duidelijk pad zichtbaar dat mij terugleidt naar wie ik ben en wat ik wil. Maar zo is het niet. Het is rommelig. Ronduit chaotisch zelfs. Ik word er ongeduldig van, onrustig en chagrijnig. Een aantal maanden in dit proces vraag ik me nog steeds af wat er nou is gebeurd en hoe het verder moet. En dan is er een vlaag met energie, optimisme en een heldere toekomstvisie. Voor even. Maar toch. Het is geen lineair proces zoals ik had verwacht (structuur! please!), maar een heftig cyclisch proces. Alsof Shiva himself ronddanst in mijn leven, de hindoegod die met zijn wilde dans tegelijkertijd alles verwoest en nieuwe creatie mogelijk maakt door de energie die vrijkomt. Zo voelt het. Wild. Chaotisch. Rauw. Ongecontroleerd. Ik weet zelf niet hoe het moet, het gebeurt.

exploreEn toch komt er langzaam maar zeker wat bovendrijven. Een beeld, een verlangen, een kern. Vrijheid. Vrijheid om te ontdekken. Om te zijn wie ik ben. Om te ervaren, te onderzoeken, te leren, te vinden, te verdwalen, te creëren. Boven alles wil ik vrijheid. Om mijn eigen weg te gaan. Wild. Chaotisch. Rauw. Ongecontroleerd. Om te storten en  te stralen, te hopen en te halen, te geven en te graaien, te voeden en te vragen, te willen en te wagen, te dromen en te dragen. Vrijheid. Voor alles dat ik te geven heb in dit leven. Voor alles dat ik moet leren. Voor alles dat ik ben en kan worden. En vooral misschien wel voor alles dat ik los moet laten. Omdat ik anders niet vrij kan zijn. Loslaten wie ik moet zijn. Wat ik moet doen. Hoe ik moet leven. Hoe ik me moet voelen. Loslaten van alle beelden die ik van mijzelf en mijn leven heb gemaakt. Van wat ik dacht dat moest, hoorde en zou gebeuren. Hoe mijn leven zou voelen, horen en ruiken. Van waar ik zou zijn en hoe ik er was gekomen. Van hoe ik weer op stond en verder zou gaan. Naar plekken die ik al had bedacht en van waar ik de weg al kende. Maar zo zal het niet gaan.

Ik dwaal en dwarrel door mijn leven op dit moment. Mijn lichaam en ziel hunkeren naar die vrijheid waarvan ik niet (meer) wist dat die bij mij hoorde. En alles wat dat brengt. Maar Shiva’s dans komt met een prijs. Want nieuwe energie ontstaat niet zonder dat het oude verwoest wordt. Ik rouw om wat ik verlies. Een beeld van mezelf zoals ik dacht dat ik mijzelf kende. Zoals ik dacht dat ik goed was. Zoals ik in de wereld paste. Ik moet haar loslaten, de Linda die ik gevormd heb en waarvan ik dacht dat ik haar wilde zijn. Ik heb me vergist. Ik pas niet (meer) in mijn eigen plaatje. Ik ben wilder. Chaotischer. Rauwer. Ongecontroleerder. En mooier. Veel mooier dan ik nu ooit zou kunnen zijn. Oja, en vrijer, veel vrijer dan zij mij ooit zou laten zijn….

Ik zit, droom, lees & twijfel

Geplaatst in Uncategorized door

kopje theeIk zit: voor het eerst op onze studeerkamer. Kopje thee, theepot, laptop. De studeerkamer was op mijn verzoek al maanden geleden van de zolder naar de eerste verdieping gekomen. Zodat ik daar kon ‘werken’ aan al mijn plannetjes, ideeen en creatieve onrust. Today is the day!

Ik droom: van de marathon du Mont Blanc. En tegelijkertijd heb ik er nachtmerries van. Ik heb geen idee of ik mezelf overschat of onderschat. Misschien is het wel meer een psychologisch avontuur dan een fysieke uitdaging. Zet ik door of haak ik af? Durf ik mijn grenzen te verleggen of zoek ik ze niet op? Durf ik deze droom uit te laten komen of blijft het een nachtmerrie?

Ik lees: Hoe duur was de suiker? van Cynthia McLeod. (En ja, ik weet dat er nu een korte serie van op tv is, niet verklappen hoe het afloopt!)

Ik heb zin: om vrijdag te gaan dansen in de Melkweg, dat is lang geleden!

Ik twijfel: of ik me inschrijf voor B(usiness)-school van Marie Forleo (en rich, happy & hot word!). Hoe serieus neem ik mezelf als het gaat om het opzetten van mijn eigen bedrijfje? Is het een vlucht of een verlangen? Al die ideeen in mijn hoofd, durf ik ze eruit te laten en ze op papier te zetten? Geloof ik genoeg in die ideeen en vooral in mijzelf om er voor te gaan? Kan ik reacties en meningen van anderen laten voor wat ze zijn en mijn eigen weg gaan? Durf ik (eindelijk) te kiezen voor wat ik wil in plaats van wat hoort?

Ik voel me: tegelijkertijd kwetsbaar en sterk nu er zoveel dingen in mijn leven op hetzelfde moment bij elkaar komen waarvan ik altijd hoopte dat ze een onderdeel van mijn leven zouden zijn. Durf ik erin te geloven en te volgen?

Ik word blij: van het diakea-plien&plint-project.

Ik ben dankbaar: dat mijn schoonzusjes ‘Team Juul’ willen opzetten voor de diabeatit-run om zo met een hardloopestafette geld in te zamelen voor het onderzoek naar genezing van type 1 diabetes. Ik schiet elke keer vol als ik er aan denk hoe bijzonder het zou zijn om met zoveel mensen die van Juul houden na 84 km over de finishlijn te rennen.

Ik ga nu: mijn man en dochter beneden een kus geven.